Autor: N.N.

Miejscowość: Świątniki, gm. Obrazów, woj. świętokrzyskie

Technika: obróbka drewna, struganie, gładzenie

Wymiary:  długość 29 cm; szerokość max. 4,7 cm; wysokość max. 3,0 cm; okienko w ściance bocznej - dł. 2,2 cm; wys. 1,5 cm;  prostokątny otwór - gł. 2,2 cm. 

Dar M. Świder w 1972 r.

Nr inw. MS-383/e

Autor: Andrzej Tkacz

Miejscowość: Sandomierz

Materiał: drewno lipowe

Technika: rzeźba w drewnie

Wymiary:  wysokość całkowita 25,5 cm; podstawa: szerokość 6-6,5 cm, głębokość 9,0 cm,  wysokość max. 4,0 cm

Zakup w 1970 r.

Nr inw. MS-186/e

Autor: NN

Miejscowość: Trześń, gm. Gorzyce, woj. podkarpackie

Materiał: stal, drewno

Technika: kucie, toczenie, wyrób rzemieślniczy?

Wymiary:  szerokość całkowita 39,5 cm; max. szerokość ostrza 3,1 cm; wys. drewnianych uchwytów/rączek  10,1 cm

Dar otrzymany w  2005 r.

Nr inw. MS-1432/e

Autor: Andrzej Tkacz

Miejscowość: Sandomierz

Materiał: drewno lipowe

Technika: rzeźba w drewnie

Wymiary:  wysokość całkowita 34 cm; podstawa – szerokość max. 9,8 cm, głębokość max. 7,0 cm, 

wysokość max. 4,0 cm

Zakup w 1970 r.

Nr inw. MS-189/e

Forma: czworościenna siekiera krzemienna (uszkodzona) użytkowana jako tłuczek
Numer inwentarzowy: MZS/AW/633
Wymiary: długość – 80 mm; szerokość – 45 mm; grubość – 32 mm
Surowiec: krzemień świeciechowski
Chronologia: neolit – kultura pucharów lejkowatych lub kultura amfor kulistych (IV tysiąclecie p.n.e.)

Kolejnym prezentowanym artefaktem krzemiennym w ramach cyklu zabytek tygodnia jest przedmiot, który w swej formie może być banalny. Idzie w tym miejscu o znalezisko z miejscowości Gorzyczany, gm. Samborzec.

Przedstawiany w danym miejscu przedmiot został ofiarowany przez pana Wacława Skarbimira Laskowskiego dla funkcjonującego przed II wojną światową Muzeum Ziemi Sandomierskiej.

Autor: M. Zaręba
Miejscowość: Chańcza, woj. świętokrzyskie
Materiał: drewno lipowe i jesionowe, metal
Technika: wyrób ręcznyWymiar: dł. belek poprzecznych 116cm i 115, 5 cm; snoski wys. 60,7 cm i 49,7 cm; zatyczka wys. 52,5 cm
Zakup w 1961 r.
Nr inw.: MS-79/e

Jarzmo podgardlicowe – drewniana uprząż dla bydła pociągowego (krów i wołów). Składa się z dwóch równoległych beleczek (dolnej w miarę prostej i górnej delikatnie profilowanej na karki zwierzęce), połączonych czterema przetyczkami – dwiema wewnętrznymi tzw. znozami (snoskami, snuskami) i dwiema ruchomymi zewnętrznymi zanozami (zatokami, zatyczkami). Snoski posiadają cztery niewielkie otwory, rozmieszczone w różnych odległościach od siebie, które służyły do regulacji wysokości belki poprzecznej. W wybrany otwór wkładano śrubę, która zabezpieczała belkę przed podnoszeniem.

Nr inw.: MS-1059/h
Materiał: brąz, tkanina
Średnica medalu: 28 mm, waga 12,55 g
Ustanowiony ukazem nr 140 cara Mikołaja II 6 maja 1901 r.
Muzeum Zamkowe w Sandomierzu
Przekaz rodziny W. Podsiadłego z 1979 r.
Awers: motyw roślinny w kształcie monogramu cara Mikołaja II, nad nim umieszczona jest carska korona
Rewers: w otoku napis ЗА ПОХОДЪ ВЪ КИТАЙ (za marsz na Chiny), w środku data 1900-1901, poniżej skrzyżowana kotwica, szabla i karabin.

Kolorystyka wstążki do medalu nawiązuje swą barwą do orderu św. Andrzeja i orderu św. Włodzimierza.

Wojciech Podsiadły od 1881 r. mieszkał w Jeziorach koło Sulisławic, gdzie jego ojciec Błażej kupił część folwarku. Obaj pracowali przy budowie kościoła w Sulisławicach, konsekrowanego w 1888 r. W 1895 r. Wojciech Podsiadły został wcielony do armii rosyjskiej, w której służył przez dziesięć lat. Brał udział w rosyjskim podboju Mandżurii zwanym wojną rosyjsko-chińską w latach 1900-1901 (powstanie bokserów), za którą otrzymał medal ,,Za marsz na Chiny”. Po zwolnieniu ze służby 30 listopada 1905 r. osiadł w Jeziorach, gdzie prowadził wzorcowe gospodarstwo rolne.

Jerzy Potrzebowski (1921-1974)
Obraz "Autoportret"
Datowanie: koniec lat 40. XX w.
Technika: olej na tekturze
Wymiary: 29x29 cm; w ramie: 39.5x40 cm
Muzeum Zamkowe w Sandomierzu
Nr inw.: MS-899/s

W maju 2024 r. przypada okrągła, bo 50. rocznica śmierci jednego z ważniejszych artystów dla polskiej sztuki XX w. Jerzy Ignacy Potrzebowski już od dnia swoich narodzin, które nastąpiły 5 września 1921 r. związał swoje losy z Sandomierzem. Mimo, że w latach 40. wyjechał do Krakowa – Sandomierz na zawsze pozostał w jego sercu.

Chronologia: druga połowa I wieku n.e.
Wykonanie: toczenie na kole
Surowiec: glina
Nr inwentarzowy: MS/1000/22

Jedną z pereł przechowywanych w Muzeum Zamkowym w Sandomierzu jest zespół przedmiotów z grobu wojownika z Sandomierza Krakówki określanego także jako książęcy. Grób ten odkryto w roku 1928. Pan Tomasz Lipiec podczas orania pola swojego szwagra Antoniego Steca zawadził pługiem o blachę tkwiącą w gruncie na głębokości 25-30 cm. Natychmiast zgłosił ten fakt Władysławowi Turczyńskiemu, który sprowadził Leona Wilkońskiego ówczesnego kustosza muzeum PTK w Sandomierzu (obecnie Muzeum Zamkowe w Sandomierzu). Obydwaj panowie wydobyli wtedy między innymi brązowe wiadro, w którym znajdowały się spalone szczątki, miecz który okazał się rzymskim importem, fragmenty umba, szyjkę dzbanów brązowych, fragmenty kolejnego wiadra, groty włóczni, ostrogi, kości do gry i wiele innych. Grobem tym zainteresował się Józef Żurawski (o którym jeszcze wspomnimy, gdyż badał bliźniaczy grób w Giebułtowie) ówczesny konserwator zabytków przeprowadził w jego okolicy kolejne prace wykopaliskowe nie odnajdując jednak równie spektakularnych obiektów. Same zabytki trafiły do Krakowa, gdzie były poddane konserwacji. Przez długi czas trwały spory pomiędzy muzeum archeologicznym w Krakowie a muzeum PTK.