„Wisła i Wawel” – alegoryczna rzeźba autorstwa Antoniego Kurzawy. Brązowiony gips, rzeźba odlana w 1898 roku. Wysokość: 74 cm, Szerokość postumentu: 44 cm. W zbiorach Muzeum Okręgowego w Sandomierzu na Zamku Królewskim.

Rzeźba przedstawia postać pochylonego i wspartego na mieczu starca w zbroi rycerskiej i koronie na skroniach. Do jego prawego boku tuli się młoda kobieta o długich, falistych włosach. Starzec jest personifikacją Wawelu – prastarej siedziby królów polskich. Przytulająca się do monarchy młoda dziewczyna o spływających do ziemi włosach symbolizuje Wisłę – królową polskich rzek. U podstawy rzeźby znajduje się podpis „WISŁA – WAWEL”. Odlew opisywanej rzeźby miał w swojej pracowni Stanisław Wyspiański. Ccenił ją wysoko i - jak się przypuszcza - inspirował się nią tworząc postać Kraka w II akcie dramatu „Legenda”  z 1897 roku.

Alegoria służy przedstawienu idei, pojęć, wydarzeń przy pomocy artystycznego wyrazu, który ma charakter symboliczny lub przenośny.

Antoni Kurzawa (1842-1898) rzeźbiarz, zasłynął jako twórca wielu dzieł o tematyce historycznej, portretowej, baśniowo-ludowej, alegorycznej i religijnej; pozostawił wiele pomników nagrobnych na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Cieszył się dużym uznaniem krakowskiej bohemy artystycznej końca XIX wieku – S. Witkiewicza, S. Wyspiańskiego, K. Dunikowskiego i S. Przybyszewskiego. Na kanwie dramatycznego życia A. Kurzawy osnutych jest wiele wątków literatury, m.in.  nowele "Antek" Bolesława Prusa i  "Lux in tenebris lucet" (Światło świeci w ciemności) Henryka Sienkiewicza.